- damnosus
- damnōsus, a, um, adj. [damnum], full of injury; and hence,I.Act., that causes injury, injurious, hurtful, destructive, pernicious (very freq. since the Aug. period, not in Cicero or Caesar):* II.
quid tibi commerci est cum dis damnosissimis?
Plaut. Bac. 1, 2, 9; cf.Venus,
Hor. Ep. 1, 18, 21:libido,
id. ib. 2, 1, 107: canes, the worst cast of the tali (v. canis), Prop. 4, 8, 46; cf. Isid. Orig. 18, 65 al.:et reipublicae et societatibus infidus damnosusque,
Liv. 25, 1:bellum sumptuosum et damnosum ipsis Romanis,
id. 45, 3; Ov. M. 10, 707 et saep.—Pass., that suffers injury, injured, unfortunate:III.senex,
Plaut. Epid. 2, 3, 14.—Mid., that injures himself, wasteful, prodigal; a spendthrift:dites mariti,
Plaut. Curc. 4, 1, 24: id. Ps. 1, 5, 1; Ter. Heaut. 5, 4, 11:non in alia re damnosior quam in aedificando,
Suet. Ner. 31.—* Adv.: damnōse (acc. to no. I.), in conversational language = immodice: nos nisi damnose bibimus, moriemur inulti, to the injury of the host, i. e. deep, hard, Hor. S. 2, 8, 34.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.